Ik werkte veel, heel veel. Als moeder en vrouw met een gezin van 2 kinderen, ging het sowieso al hard en was het altijd druk. Hobby's kinderen taxiën, heel het huishouden runnen, oh ja en ook zelf poetsen, want dat deed ik ook liever zelf, dan was het goed gedaan. Tot slot -naast mijn drukke baan- ook nog een studie combineren met vrijwilligerswerk en toch zag ik het niet.
Ik werkte me te pletter, soms dag en nacht en ik werd in de maanden voor mijn burn-out veelvuldig ziek. Ik kreeg de griep, iets wat ik nog nooit gehad had, ik kreeg een oorontsteking, problemen met mijn evenwichtsorgaan, ik kreeg een keelontsteking, noem maar op, het ene probleem na het andere, ... en toch zag ik het niet. Ik dacht dat ik de volgende ochtend ging opstaan en dat het beter ging zijn of gaan, misschien na het weekend, dan ging het kalmer of rustiger worden.
Neen, dat werd het nooit! Het werd gewoon erger, ik nam geen dag ziekteverlof om eens stil te staan bij mijn niet meer kunnen, geen time-out, ik deed niets om te ontspannen, maar alleen maar voort en verder, want ik dacht dat het moest.
Rondom werd ik af en toe al eens superwomen genoemd. Ik moet zeggen dat ik er zelfs nog fier op was, dat ik zogezegd alle balletjes in de lucht kon houden. Had ik maar beter geweten toen...
Neen, ik zag het niet dat het er zat aan te komen!
Reactie plaatsen
Reacties